محمد
سلام.
من تقریبا همه نظرات را خواندم. البته این مجله را نمی شناسم ولی ناشر را خوب می شناسم. مجله به هر حال توانسته نمایه های مهم را کسب کند. شکی نیست ناشر در اولویت اول تا ۹۹۹ خود به دنبال پول است، اما معنایش این نیست که اصلا به کیفیت توجه ندارد یا مجله راحت اکسپت می دهد. این مجله مانند مابقی مجلات MDPI سریع است چونکه توسط کارمندان چینی ناشر اداره می شود و یک ادیتور آکادمیک فقط در مرحله تصمیم گیری وارد کار می شود (این طور ناشر ادعا کرده است، من نیز تا حدی آن را قبول دارم). در قیاس با اشپرینگر یا الزویر که به جای چند هفته، پروسه چند ماه طول می کشد، دلیلی بجز همین که عرض کردم نیست. من نیز کلا انتشار با این ناشر را توصیه نمی کنم، بخصوص حالا که واقعا شرایط مالی اجازه نمی دهد ولی با بلک لیست کردن آن توسط هر جایی نیز مخالفم. بلک لیست ساختن نیاز به دانش عمیق در حوزه علم سنجی دارد و شک نکنید که کتابدارهای دانشگاه شهید بهشتی یا هر جای دیگری بیشتر از کارمندان WoS یا Scopus سواد بررسی اعتبار نشریات را ندارند. یک کلا ختم کلام، هر چی لیست سیاه در ایران درست کرده اند را صرفا سه جور ببینید:
۱. اگر مجله ای در لیست سازمان متبوعتان هست، به نفعتان نیست در آن چاپ کنید، شاید مجله بسیار هم خوب باشد. مثلا برخی دانشگاه ها لیست سیاه ندارند و فقط معیار لیست وزارت علوم است، پس آنها مجبور نیستند MDPI را کنار بگذارند.
۲. اگر مجله ای در لیست سیاهی آمده است ولی شما مجبور نیستید به آن لیست توجه کنید (مثلا من وابستگی به دانشگاهی دارم که بجز لیست وزارت علوم لیست دیگری را معرفی نکرده است، از آنجا که MDPI از نظر وزارت علوم نامعتبر نیست پس همه جای این ناشر برای من اوکی است)، با این حال کمی تردید بد نیست، چون ممکن است واقعا به درستی بلک لیست شده باشد و به این وسیله شما در دام یک مجله مشکل دار گرفتار نمی شوید. منتها باید از یک آدم حرفه ای و متخصص بخواهید درستی بلک لیست شدن را تایید کند.
۳. اگر فقط برای اپلای یا h-index مقاله چاپ می کنید و قرار نیست در ایران یا در نهادی خاص جوابگو باشید، با خیال راحت با MDPI کار کنید و مورد۱ را اغماض کنید، فقط پول مملکت را ندهید به این چینی های سویسی نما، سعی کنید از پول های زورنکرده این اعراب استفاده کنید، خیلی از مثلا پروفسورهای کشورهای عربی حاضرند در ازای افزودن نامشان، کل پول را بدهند. البته این هم نوعی باج است ولی این به نظر من بهتر از حالتی است که پول باباهاتون یا نون زن و بچه تون را خرج مقاله سه سوتی در MDPI بکنید.
در نهایت بحث های بالا خیلی سیاه و سفید بود، یک گروهی خیلی این وری رفته بودند و یک گروهی خیلی اون وری. من تلاش کردم خاکستری باشم. راستش من در یکی از مجلات JCR آن ها مقاله چاپ کردم ولی همکارانم همه غیر ایرانی بودند و خودشان فاند داشتند و پولش را هم دادند، به نظرم داوری کمی شل و ول بود و از ارسال تا چاپ کلا سه هفته طول کشید، اما واقعا داوری داشت و ادیتور دانشگاهی هم داشتند ولی خب چون همگی عادت کرده ایم به بدجنسی و کش دادن ناشرانی مثل الزویر؛ شاید همچین سیستمی برایمان کمی گلابی به نظر برسد. اگر وقت دارید و پول هم ندارید، MDPI را رها کنید. یکی از دوستان هم راجع به استنادات بالا در MDPI گفت، با ایشان هم موافقم، مقاله ما نیز طی دو ماه اول، دو تا سایت خورد، این خاصیت اوپن اکسس است.
امیدوارم که کمکی کرده باشم، موفق و شاد باشید.